Po ukończeniu Męskiego Progimnazjum w Sandomierzu szesnastoletni Władysław wstąpił do sandomierskiego Seminarium Duchownego, które ukończył w 1915 r. W czasie studiów alumn Władysław Miegoń dał się poznać nie tylko jako dobrze zapowiadający się kapłan, ale i gorący patriota.

W dniu Zaślubin Polski z Morzem - 10 lutego 1920 r. Batalion Morski znajdował się w Pucku, a ks. Miegoń był jednym ze współcelebransów odbywającej się tam Mszy Świętej. Od tego momentu Puck staje się pierwszą prowizoryczną bazą Marynarki Wojennej, a jej kapelan prowadzi działalność duszpasterską (organizował nabożeństwa polowe, np. w dniu przysięgi rekrutów, powitania, i święcenia zakupionych okrętów) i oświatową (walczył z analfabetyzmem, dbał o wychowanie patriotyczne, i poziom kultury wśród marynarzy).

W nawale obowiązków służbowych nigdy nie zapomniał o swojej rodzinie. Wiele swoich urlopów spędzał w rodzinnym Samborcu, pomagając w pracach polowych. Jego przyjazdy do Samborca były nie lada gratką dla mieszkańców tej małej wsi, zwłaszcza wtedy, gdy ks. Władysław mieszkał już w Gdyni i mógł spragnionym nowinek słuchaczom opowiadać o budowie czegoś ważnego, najważniejszego, co miało miejsce gdzieś daleko na północy.

W 1919 roku wybuchła wojna polsko - bolszewicka.
Początkowe sukcesy napawały radością i nadzieją na przyłączenie wschodnich rubieży naszego kraju, jednak po kontrofensywie radzieckiej, w sierpniu 1920 r. wojska bolszewickie stanęły pod Warszawą. W tej sytuacji Józef Piłsudski wykorzystał wszystkie rezerwy armii polskiej rzucając do walki między innymi Pierwszy Batalion Morski.
W czasie trwania walk ksiądz Władysław Miegoń wykazał się odwagą i wielkim zaangażowaniem, brał udział jako ochotnik w rozpoznawaniu terenu. Już wtedy zyskał sobie przydomek święty. Występował nie tylko jako duchowny, ale także, zależnie od sytuacji w roli zdecydowanego oficera liniowego lub starszego kolegi.
W wojnie tej został ranny, za co 5 czerwca 1921r. w Toruniu na pokładzie monitora „Horodyszcze”, Wódz Naczelny, marszałek Józef Piłsudski zawiesił na jego piersi Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari.

Po wojnie ks. Władysław Miegoń wrócił do Pucka, gdzie ponownie obok obowiązków duszpasterskich objął funkcję oficera oświatowego.
Od 1924 roku Dowództwo Floty Marynarki Wojennej przeniesiono do Gdyni, a jej kapelan poza pełnieniem swoich obowiązków duszpasterskich rozpoczął pracę nad składem, a następnie repertuarem Teatru Amatorskiego. Z czasem nie było gdyńskich uroczystości bez udziału tego zespołu, a także bez powołanego przez księdza zespołu instrumentalno - wokalnego.

Ks. Władysław Miegoń w czasie pobytu w Gdyni był aktywny także w środowisku uczniowskim. W czasie wakacji urządzał spływy kajakowe, a w ramach działalności Ligi Morskiej i Kolonialnej wycieczki dla dzieci i dorosłych z całej Polski nad morze, do Gdyni.

1 września 1939 wybuchła II wojna światowa. Ks. Miegoń, podobnie jak w czasie wojny polsko bolszewickiej, bierze czynny udział w obronie miasta. Rozkaz Rydza Śmigłego brzmiał jednoznacznie [...] "Gdynię i Kępę Oksywską bronić do ostateczności".
Ks. Miegoń był w czasie tej kampanii gotowym na wiele poświęceń sanitariuszem, długie godziny spędzał w Szpitalu Morskim na Oksywiu.
Kiedy 19 września płk Dąbek złożył admirałowi Unrugowi swój ostatni meldunek, oznajmiając o upadku Kępy Oksywskiej, większość z jego żołnierzy straciła życie lub była ciężko ranna, trafiony odłamkiem ranny oficer popełnił samobójstwo.
Gdynia oficjalnie nigdy nie skapitulowała.

Po śmierci dowódcy, kapelan był jedną z tych osób, które w trudnych chwilach podtrzymywały rannych żołnierzy na duchu. Postawa księdza wzbudzała powszechny szacunek, także wśród Niemców, dlatego wyrazili oni zgodę na zorganizowanie pogrzebu płk. Dąbka. W ostatniej drodze bohatera z Kępy Oksywskiej towarzyszył ks. Władysław.

Zgodnie z Konwencją Genewską kapelan Miegoń został zwolniony z dwutygodniowej niewoli i dostał dokument gwarantujący mu nietykalność. Odrzucił jednak wolność, by pozostać z ludźmi, którzy potrzebowali jego posługi - został ze swoimi marynarzami. Razem z nimi trafił do obozu jenieckiego na terenie Niemiec, by potem za zorganizowanie uroczystości patriotycznych w dniu 11 listopada być przeniesionym do obozu koncentracyjnego.

Ksiądz komandor podporucznik Władysław Miegoń zmarł 15 października 1942 roku w Dachau.
Jego ciało zostało spalone w obozowym krematorium.

Pamięć o pierwszym kapelanie Marynarki Wojennej przetrwała także poza granicami kraju.
W roku 1999 Papież Jan Paweł II wyniósł ks. kmdr. ppor. Władysława Miegonia na ołtarze, czyniąc go błogosławionym.